Er is niks zo persoonlijk als je eigen lichaam en je eigen geest, maar eigenlijk weten we er behoorlijk weinig van af. Natuurlijk, we gaan naar school, krijgen biologie, lezen boeken, en verdiepen ons in waarom wij als sociale wezens bepaalde dingen doen, welk gedrag aangeleerd is en wat in ons karakter lijkt te zitten. Hoe ouder we worden, hoe meer we leren over onszelf, zeker ook doordat anderen het ons vertellen. En dan op een gegeven moment komt ook de behoefte om ‘iets aan persoonlijke ontwikkeling te doen’. Sommigen van mijn vrienden gaan op zoek naar zichzelf. ”Is dit alles?“ zong Doe Maar vroeger al heel treffend. Nee, het kan niet alles zijn, we gaan op zoek. Weekendjes mediteren, mindfulness, martial arts, boedhistenkloosters, noem het maar op. We kijken ’s ochtends in de spiegel maar dat is blijkbaar een andere spiegel dan degene die anderen ons voorhouden.
En het lichaam zelf, wat weten we daar eigenlijk over? Als het lijf het doet, stellen wij geen vragen. Wij proppen het vol met van alles en nog wat dat in de mode is, en het lijf gaat gewoon door. Van sherry- tot bloedgroepdiëten en van eiwitrijk tot koolhydraatloos. De magnetron hangt na vele stoommaaltijden aan de wilgen, maar daar is alweer de Fermenteermachine, want rot is lekker. We zien ons lijf aan de buitenkant maar hoe mooi is het aan de binnenkant? We weten natuurlijk best veel van mensen die al lang geleden hun lichaam aan de wetenschap beschikbaar stelden. En we hebben steeds slimmere cameraatjes die helpen naar binnen kijken.
Maar wij zijn niet allemaal slimme specialisten en hebben die apparatuur niet in ons arsenaal. Mijn stelling is dat je jezelf eigenlijk niet zo goed kent. Zo heb ik wel eens een onbestemd gevoel of een onbestemd pijntje. Alleen die term al, onbestemd, wat is dat eigenlijk? Dan weet ik niet waar het vandaan komt, wat ik er mee moet, of ik het maar even moet negeren of het juist heel veel aandacht moet geven. Net zoals je vaders of moeders soms met een peuterpuber ziet omgaan. Het kind schreeuwt z’n longen uit zijn lijf. Gedraagt zich letterlijk heel kinderachtig en de ouder in kwestie negeert het volledig. Terwijl ik als omstander toch echt vind dat het geblèr moet eindigen. Of ouders die een joekerend kind alle aandacht geven en er mee in gesprek gaan terwijl ik, weer als omstander, denk: laat lekker in zijn vet gaar smoren. Een uitspraak van wijlen mijn moeder “laat maar lekker in z’n vet gaar smoren.”
Eigenlijk zou ik dat het liefst doen met dat onbestemde gevoel. Maar stel je nou voor dat het een teken van je lijf is, je alwetende lijf dat jou een signaaltje wil geven over een lichamelijk hick-upje? Ik weet het niet, maar ik vind het wel een uitdaging: meer weten over jezelf. Ik ben heel nieuwsgierig naar mijzelf en dan vooral naar die vol-continuefabriek die alles wat ik eet en drink vervoert, splijt, verandert, onttrekt, verbruikt, vervormt en samen met een hele chemiefabriek van hormonen en bacteriën aan de gang houdt en als output komt met een dagelijkse hoop. En dat noemen we de grote boodschap. Dat zegt toch alles: DE GROTE BOODSCHAP! Maar wat zegt die boodschap dan? Ik weet het niet maar wil er graag meer van te weten komen. En dan het liefst op een beetje een cleane, innovatieve manier. Zonder luchtjes graag. Bij Het PoepPaleis gaan we met deze uitdaging aan de slag. Zodat we over een tijdje hopelijk kunnen zeggen: Toon mij uw drol en ik zeg u wie u bent.
©Tessie