Tegenwoordig associëren vrienden mij met poep.
Mijn vrienden wisten niet dat dit een onderwerp was waar ik me mee bezig hield. En toch is het jarenlang een belangrijk thema geweest.
Mijn zoon had vanaf z’n 4de jaar vaak last van ‘ongelukjes’. Hij kwam vaak in een andere broek thuis dan hij was weggegaan. Die ongelukjes leken op een beetje diarree. Ik kwam er pas veel later achter dat dit ‘overloopdiarree’ was. Mijn zoon vond dit dan even kort ‘schaamtelijk’, maar had er verder weinig last van. Hij was vrolijk en actief, had geen buikpijn en ging verder normaal naar de wc. Alleen was hij soms net even te laat en dan was er al een ‘floepje’ uit. Dit was lastig voor ons, want het betekende veel wassen. Maar we maakten er bewust geen drama van. Hopend dat hij er vanzelf overheen zou groeien.
Maar dat duurde erg lang. Het bleef af en toe misgaan. Niet veel, maar het stonk wel! Toch maar eens naar de huisarts. In een kort gesprek vertelde hij dat het ‘overloop’ diarree was, een gevolg van obstipatie. Hij schreef laxeermiddelen voor. Dit had geen enkel effect. Het werd niet beter, maar ook niet slechter. Ik vond dat de huisarts er maar weinig van wist.
Tijdens een gesprek met de verpleegkundige van de GGD, mijn zoon was inmiddels 8 jaar, heb ik het probleem van de ongelukjes ter sprake gebracht. Zij herkende het direct en vertelde dat haar zoon dit ook erg lang had gehad. En als jong volwassene nu soms nog steeds na een avondje doorzakken. Wat was ik blij om te horen dat mijn zoon niet de enige was! Want ik voelde me toch wel wat eenzaam met dit probleem. En het voelde toch ook als falen als opvoeder.
Na dit gesprek heb ik contact gezocht met de PoepPoli in Amsterdam. Een prettige jonge arts kwam tot dezelfde diagnose als de huisarts en kon ons goed uitleggen wat nu precies het probleem was. Echt fijn om er over te kunnen praten en te horen dat mijn zoon niet de enige was. En dat het niet aan de opvoeding lag. Dat er veel oorzaken zijn en dat deze ook in andere landen veel voorkomen.
Uiteindelijk is het goed gekomen. Er zijn er geen ongelukjes meer. Het is over. Wat een opluchting!
Maar het bleef wel lang hangen. Waarom is dit toch zo’n lastig onderwerp? Waarom praten we hier niet over? Zoveel kinderen, en ook volwassenen hebben problemen met poepen. Terwijl het een van de dagelijkse dingen is, die van invloed zijn op hoe je je voelt. Waarom is dit zo’n taboe? Had ik geweten wat ik nu weet dan was ik veel eerder bewuster hiermee bezig gegaan met mijn zoon. Maar ja, ik had het druk, was met mijn werk bezig en dacht dat het wel over zou gaan. ‘Jongetjes zijn nou eenmaal wat trager dan meisjes met dit soort dingen’ werd wel gezegd.
Achteraf gezien had ik er meer aandacht voor moeten hebben. Had ik er meer over willen praten en had er meer over willen weten. Had ik, zonder al het medische ( hij was immers niet ziek!), er over willen lezen. Ik wou dat het niet zo’n taboe onderwerp was geweest. Maar net zo gewoon als over verkoudheid of griep praten. En ik had het fijn gevonden om er met andere ouders over te praten. Sinds wij begonnen zijn met onze stichting blijkt bij ieder gesprek met vrienden dat er veel kinderen zijn poep-problemen. En dat iedereen verschillende routes richting zorgverleners heeft. Er is nog een hoop over te weten.
Daarom moet het PoepPaleis er komen.
©Nieske